Graffi-τι?

           Ένας τοίχος δεν σημαίνει για όλους το ίδιο! Για κάποιους αποτελεί απλά ένα κτίσμα από μπετό, ενώ για κάποιους άλλους απεικονίζει όλον τον κόσμο, δεδομένου του ότι εκτονώνουν πάνω του όλα αυτά που τους καταπιέζει ή ακόμα και τους φιμώνει η σύγχρονη κοινωνία, προκειμένου να μην υφίσταται το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης. Έτσι ξεκινάει πάνω στους τοίχους επανάσταση, μία σιωπηλή οδύνη, που κουβαλάει όλες τις σκέψεις, αντιλήψεις, πεποιθήσεις, ιδεολογίες, συναισθήματα του καταπιεσμένου ανθρώπου. Το αποτέλεσμα είναι ένας καμβάς απωθημένων, μετεξελιγμένος πλέον…σε τέχνη!

            Η σύγκρουση της κοινωνίας με την τέχνη των graffiti δεν είναι μύθος, υφίσταται. Πώς γίνεται να συνυπάρξουν δύο τόσο διαφορετικοί κόσμοι σε μία μακέτα; Δεν είναι εφικτό! Δεν θα συμφιλιωθεί ποτέ το σύστημα με τις ιδέες που υπολανθάνονται πίσω από τα graffiti. Άλλωστε δεν θα ήταν αισθητή και η ύπαρξη της τέχνης. Η τέχνη αυτή ως προϊόν θα λέγαμε της hip hop κουλτούρας,  διαθέτει ως κύριο χαρακτηριστικό την έννοια της αντισυμβατικότητας η οποία αποτυπώνεται και διακρίνεται έντονα μέσα στα έργα και ανάμεσα στους τοίχους. Ωστόσο η διαμάχη αυτή καταλήγει να είναι δημιουργική και κυρίως αποτελεσματική αφού ως γνωστόν οι μεγαλύτερες επαναστάσεις ξεκινούν από τον δρόμο.

            Δεν είναι τόσο απλή υπόθεση η δημιουργία ενός graffiti όσο εύκολα φαίνεται να υλοποιείται από τους καλλιτέχνες του. Από την ταγκιά μέχρι ένα ρητό-απόφθεγμα και τέλος ένα καλλιγραφικό έργο, απαιτείται μαεστρία η οποία σαφώς και δεν στέκεται μόνο στο καλαίσθητο αποτέλεσμα αλλά επιμένει κυρίως στο μήνυμα που επιδιώκεται να περάσει. Διότι αν το καλοσκεφτούμε, πόσα ερεθίσματα εκλαμβάνουμε καθημερινά, υποσυνείδητα  από έναν λερωμένο όπως ίσως κάποιοι θεωρούν τοίχο;

            Ακόμα κι’ αν παρέχονται τοίχοι επίσημα πλέον από το κράτος σε γραφίστες για λόγους αισθητικής, ακόμα και αν γίνονται προσπάθειες να προσεγγίσουν και να συμφιλιωθούν και πάλι με την τέχνη μόνο για λόγους κόσμησης των πόλεων διαχειρίζοντάς την αποκλειστικά ως πόλο έλξης τουρισμού και αποσκοπώντας στο οικονομικό όφελος που αυτή προσφέρει, δεν θα καταφέρουν ποτέ να την καταλάβουν πραγματικά. Ένα τέτοιο graffiti δεν θα είναι ποτέ το ίδιο με ένα ‘’παράνομο’’ και εμπνευσμένο από την στιγμή και την πραγματικότητα, που το μόνο που προσπαθεί να κάνει είναι να σταματήσει να κρύβεται. Δεν πρόκειται για σύμβαση ούτε για διακόσμηση. Πρόκειται για ανάγκη έκφρασης, πάλης,  ξεσπάσματος και απεικόνισης της συσσωρευμένης οργής!     

Σαμσάκη Δήμητρα

“Eez-eh”-Kasabian are Back!

To “Eez-eh” είναι το πρώτο τραγούδι από το album τους “ 48:13”.  

Οι Kasabian επιστρέφουν δυναμικά στο μουσικό προσκήνιο με την επικείμενη κυκλοφορία του “48:13”. Το “48:13” πρόκειται να κυκλοφορήσει στις 9 Ιουνίου και το όνομα του είναι εμπνευσμένο από τη διάρκεια του album.

To πρώτο δείγμα από το “48:13” είναι το τραγούδι “Eez-eh”, το οποίο επίσημα κυκλοφορεί στις 2 Ιουνίου είναι ένα rock χορευτικό κομμάτι με dub στοιχεία.Για πρώτη φορά το τραγούδι ακούστηκε στη ραδιοφωνική εκπομπή του Zane Lowe στο BBC Radio 1.Οι Kasabian φαίνεται πως έχουν πειραματιστεί αρκετά στο νέο τους album, το οποίο σηματοδοτεί μια νέα χορευτική περίοδο για το βρετανικό συγκρότημα.

Οι Kasabian πρόκειται να εμφανιστούν στην Ελλάδα στα πλαίσια του Ejekt Festival, ενώ παράλληλα είναι βασικοί headliners στο Glastonbury Festival στην Αγγλία. 

                                  

Ακούστε το πρώτο δείγμα από το “48:13” εδώ!

Βικτωρία Γκουντώνη
Πηγή : tralala.gr

HEAVY SEAS OF LOVE

Brian Eno και Damon Albarn σε μια μοναδική σνεργασία!

Με το πολυαναμενόμενο solo album του Damon Albarn, “Everyday Robots”,  να κυκλοφορεί τις επόμενες μέρες τα φώτα της μουσικής βιομηχανίας είναι στραμμένα στον frontman των Blur και δημιουργό των Gorillaz. Αρκετά τραγούδια από το album έχουν κυκλοφορήσει ήδη αφήνοντας τις καλύτερες εντυπώσεις για ένα πειραματικό, διαφορετικό και άκρως προσωπικό δίσκο!

Συγκεκριμένα το “Heavy Seas Of Love”, το οποίο αποτελεί τη συνεργασία του Albrarn με τον Eno, είναι το τρίτο τραγούδι από το album που οπτικοποιήθηκε.Το video clip του είναι ξεχωριστό καθώς όλα τα πλάνα και οι εικόνες που βλέπουμε έχουν τραβηχτεί από τον ίδιο τον Albarn κατά τη διάρκεια των ταξιδιών του.Τα τοπία είναι μαγευτικά και για άλλη μια φορά φαίνεται η εικαστική ικανότητα του πολυμήχανου Damon Albarn.

Απολαύστε το!

Βικτωρία Γκουντώνη

Πηγή : tralala.gr

10 πράγματα που μας έμαθε ο Gabo!

O σπουδαίος Κολομβιανός συγγραφέας απεβίωσε στις 17 Μαρτίου.Άφησε πίσω του τεράστιο συγγραφικό έργο που ο καθένας οφείλει να εξερευνήσει!
Αυτά είναι 10 πράγματα που μου έμαθε ο Gabo!

1.Δεν πιστεύω στον Θεό, αλλά τον φοβάμαι!
2.Αν ο Θεός δεν αναπαυόταν την Κυριακή, θα προλάβαινε να τελειώσει τον Κόσμο.
3.Σ'αγαπώ, όχι για το ποιος είσαι, αλλά για το ποιος είμαι εγώ όταν είμαι δίπλα σου.
4.Επειδή κάποιος δεν σ'αγαπά με όπως θα ευχόσουν, δεν σημαίνει πως δεν αγαπιέσαι με όλο του το είναι.
5.Μην προσπαθείς τόσο σκληρά, τα καλύτερα πράγματα συμβαίνουν όταν δεν τα περιμένεις.
6.Μην ξοδεύεις χρόνο με κάποιον που δεν ενδιαφέρεται να τον ξοδέψει μαζί σου.
7.Ο πραγματικός φίλος είναι αυτός που κρατάει το χέρι σου και αγγίζει την καρδιά σου.
8.Ίσως είσαι απλά ένα άτομο σε αυτό τον κόσμο, όμως για κάποιον, είσαι όλος ο κόσμος.
9.Μην κλαις επειδή τελείωσε.Χαμογέλα επειδή συνέβη!
10.Οι ράτσες που είναι καταδικασμένες να ζήσουν 100 χρόνια μοναξιάς δεν έχουν δεύτερη ευκαιρία σε αυτή τη γη!

Βικτωρία Γκουντώνη

No Rest For The Wicked

Η Lykke Li βιώνει μια δραματική ιστορία αγάπης στο νέο της video clip!               To “No Rest For The Wicked”  είναι το δεύτερο single από το επικείμενο studio album της Lykke Li, “I Never Learn”.  Η τραγουδίστρια μάλιστα κυκλοφόρησε και το αντίστοιχο video clip, το οποίο σκηνοθέτησε ο Tarik Saleh. Στο video εκτυλίσσεται μια ιστορία απαγορευμένου έρωτα με πρωταγωνίστρια την ίδια την τραγουδίστρια.Το κλίμα που δημιούργησε ο Saleh είναι γλυκά μελαγχολικό, συναισθηματικό και κάποιες στιγμές λυπηρό όπως ακριβώς είναι και το τραγούδι της Lykke Li.

                Το τρίτο album της Σουηδέζας τραγουδίστριας πρόκειται να κυκλοφορήσει στις 5 Μαΐου και όπως η ίδια δήλωσε θα αποτελεί το τέλος της δισκογραφικής της τριλογίας (“Youth Novels”, “Wounded Rhymes”, “I Never Learn”). Τα τρία πρώτα της album περιγράφουν την έντονη ζωή μιας γυναίκας στη δεκαετία των είκοσι και η Lykke Li θέλει να τελειώσει αυτό το κεφάλαιο με το “I Never Learn”.
                 
              Δείτε λοιπόν το video clip( σε εμάς άρεσε πολύ) και είμαι σίγουρη πως θα νιώσετε αυτή τη γλυκόπικρη μελαγχολία που προκαλεί ένας άδοξος έρωτας!

Βικτωρία Γκουντώνη

Πηγή : tralala.gr

Human Pride!

            Περήφανοι και απεγνωσμένοι άνθρωποι αγωνίζονται να κατακτήσουν μία θέση στην σύγχρονη ομοφοβική και συντηρητική(σε επιλεκτικούς τομείς) κοινωνία στα πλαίσια του 3^ου Thessaloniki Pride. Με slogan τους το «Ώρα για μας» και logo την πολύχρωμη σημαία, συγκεντρώνονται για τρίτη συνεχή χρονιά υπό την αιγίδα του δήμου Θεσσαλονίκης στις 20 Ιουνίου(Πλατ.Χρηματιστηρίου) και 21 Ιουνίου(Λ.Πύργο). Το Festival Υπερηφάνειας αφορά το ΛΟΑΤ πληθυσμό δηλαδή λεσβίες, ομοφυλόφιλους, αμφιφυλόφιλους, τρανσέξουαλ και όπως περιγράφουν και οι ίδιοι στο site τους διεκδικούν δημόσια την αξιοπρέπεια που κάθε άνθρωπος πρέπει να αισθάνεται για την σεξουαλική του ταυτότητα, ενώ γιορτάζεται ανοιχτά η διαφορετικότητα της κουλτούρας τους.

            Μέσω του Gay Pride, ο ιδιαίτερος αυτός στα μάτια μας πληθυσμός, στοχεύει στην εξουδετέρωση των αρνητικών στερεότυπων μέσω μίας σειράς εκδηλώσεων όπως για παράδειγμα συγκεντρώσεις, πάρτι, παρελάσεις και άρματα. Επιπλέον, σε  ότι αφορά την διοργάνωση του θεσμού, χρησιμοποιούνται εθελοντές παρέχοντας  ανοιχτή δήλωση συμμετοχής στο κοινό. Στις δράσεις τους συγκαταλέγονται η ισότητα απέναντι στον γάμο, ‘Balkan Heart 2: the Colored Version’, BA.R.CO.D.E (Balkan’s Rainbow Colorful Dawn Emerges), R.A.R (Rainbows After Rain) μία καμπάνια σχετικά με την εναντίωση απέναντι στον παιδικό εκφοβισμό(anti-bullying campaign) που πρόκειται ουσιαστικά για ένα πρόγραμμα ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης των παιδιών, αλλά και των κηδεμόνων τους και των εκπαιδευτικών, γύρω από τον παιδικό εκφοβισμό, ειδικά στο σχολικό περιβάλλον, καθώς επίσης και το αντιφασιστικό τριήμερο κατά το 2012.

            Το HOMOphonia Thessaloniki Pride ορίζεται ως μία συλλογικότητα που ξεκίνησε στη Θεσσαλονίκη με σκοπό την προάσπιση των ΛΟΑΤ δικαιωμάτων με επίκεντρο την διοργάνωση μιας εκδήλωσης υπερηφάνειας που ωστόσο δεν βρήκε σύμφωνους όλους τους μεσάζοντες. Σε δήλωσή του ο Αρχιεπίσκοπος Άνθιμος τόνισε χαρακτηριστικά: «Δεν μπορούμε ένα γεγονός που είναι αμαρτία να το δημοσιοποιούμε και να το προβάλλουμε τουριστικά», «Δεν θέλουμε τέτοιο κόσμο στην Θεσσαλονίκη».

            Αν και η ομοφυλοφιλία δεσπόζει από την αρχαιότητα, επικρίνεται στο μέγιστο βαθμό από την κοινωνία, την εκκλησία, αλλά και τον ‘’αγαπητόν πλησίον’’ μας, όπως συνηθίζει να κατονομάζει χρόνια ολόκληρα ο σεβαστός μας χριστιανισμός. Δεν μας διευκρίνισαν ωστόσο...την αγάπη τελικά πρέπει να την παρέχουμε μόνο σε ‘’καθώς πρέπει’’ άτομα και πρότυπα γνήσιων χριστιανών; Και τι πολεμάμε εν τέλει; Μια ανθρώπινη ιδιομορφία, διαφορετικότητα και σεξουαλική επιλογή; Μήπως τελικά αυτοαναιρείται η έννοια της ισότητας που τόσο μάχιμα υποστηρίζουν;

            Από την άλλη πλευρά, ευτυχώς, τα πράγματα είναι κάπως πιο ικανοποιητικά και ευχάριστα για τον «open-mind” πληθυσμό . Η δήλωση του κου. Μπουτάρη έρχεται να υποστηρίξει το δεδομένο και αυτονόητο αγαθό της σύγχρονης ‘’εικονικής’’ πραγματικότητας. «Στηρίζουμε αυτήν την έκφραση της διαφορετικότητας της σεξουαλικής προτίμησης» δηλώνει ο δήμαρχος της Θεσσαλονίκης και συνεχίζει λέγοντας: «Ο Δήμος είναι, όχι μόνο υποχρεωμένος να στηρίξει την ελευθερία έκφρασης, αλλά αποτελεί και πρόθεσή του».

            Οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι η ομοφυλοφιλία δεν είναι μόδα, αλλά κομμάτι της προσωπικότητας και της σεξουαλικότητας του ατόμου καθώς αποτελεί επίσης ερωτική συμπεριφορά και προσανατολισμό κάπως διαφορετικό από το τετριμμένο και το σύνηθες. Δεν είμαι ειδικός περί του θέματος ώστε ν’ αναλύσω το αν αυτή η συμπεριφορά είναι φυσιολογική και ούτε και μ’ ενδιαφέρει να το κάνω. Θέλω μόνο να επισημάνω ότι το Gay Pride δεν είναι παρτάκι… Είναι διήμερο διαμαρτυρίας, διεκδίκησης των ανθρώπινων δικαιωμάτων και της ελευθερίας της έκφρασης, διαγράφοντας τα φασιστικά κατάλοιπα που ορισμένοι ίσως και επιθυμούν να νομιμοποιήσουν. Ποιος θα φανταζόταν ότι το 2014 θα μιλούσαμε ακόμα για ρατσισμό και μάλιστα για άμεση επέμβασή μας προκειμένου να καταλαγιάσουμε την έξαρσή του;

Σαμσάκη Δήμητρα

So don't try, Just Do

           

              O Charles Bukowski είναι ο rockstar των συγγραφέων.Πρόσωπο γεμάτο ουλές,ζωή γεμάτη ουλές,τραυματικές εμπειρίες ,συνεχής  χρήση ουσιών και κατανάλωση αλκοόλ,γυναίκες,διαλείμματα για την καταγραφή βιωμάτων σχηματίζουν το μωσαϊκό της "ανήθικης" και άσωτης ζωής του Bukowski.O ίδιος στα ποιήματα και στα μυθιστορήματά του μιλάει είτε για προσωπικές εμπειρίες είτε πλάθει χαρακτήρες και καταστάσεις που βιώνουν μια τρελή καθημερινότητα.

               Ξέρω πως τα βιογραφικά στοιχεία για έναν συγγραφέα είναι βαρετά, γι 'αυτό θα αναφερθώ σε αυτά εν τάχει.Από τις δεσπόζουσες μορφές της αμερικανικής ποίησης και πεζογραφίας, ο Charles Bukowski γεννήθηκε στο Άντερναχ της Γερμανίας το 1920, αλλά από τα τρία του χρόνια  βρέθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες.Εικοσιτεσσάρων χρονών δημοσίευσε το πρώτο του διήγημα και άρχισε να γράφει ποιήματα στα τριανταπέντε του.Εξέδωσε πάνω από 30 βιβλία, που έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες,ενώ ποιήματα και διηγήματά του έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά και εφημερίδες σ'ολόκληρο τον κόσμο.Πέθανε το 1994,αφήνοντας πίσω του πληθώρα έργων ξεχωριστής γραφής.

               O Charles Bukowski πέρασε μεγάλο μέρος της ζωής του στο Los Angeles,όπου έκανε διάφορες μικροδουλειές για να καταφέρει να καλύψει τα έξοδά  του.Εκεί άρχισε τη συστηματική γραφή που χαρακτηρίζεται από ωμές περιγραφές,αυθεντική και δεκτική γλώσσα και πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία.Οι χαρακτήρες του συνήθως ήταν άνθρωποι τρελοί,περιθωριακοί, απελπισμένοι,εθισμένοι στο ποτό και στις ουσίες,που έβριζαν και βάδιζαν προς την καταστροφή.Ο ίδιος άλλωστε δήλωσε πως μερικοί άνθρωποι δεν κάνουν ποτέ τρέλες.Τι τρομακτική πρέπει να είναι η ζωή  που ζουν!Βασική θέση  στα έργα του Bukowski κατέχουν οι γυναίκες.Άλλες τις αγαπά,άλλες τις κακομεταχειρίζεται.Η γυναικεία ύπαρξη όμως είναι η αιώνια μούσα του πορνόγερου της λογοτεχνίας.

               Η προσωπικότητα του Bukowski αν και αλλοπρόσαλλη είναι ελκυστική.Γράφει για αυτά που θέλει να γράψει χωρίς να τον ενδιαφέρει η κριτική.Η ζωή του δύσκολη ,με τον πατέρα του να τον δέρνει στα παιδικά του χρόνια, να βιώνει την αποδοκιμασία για το πρόσωπό του από τους συμμαθητές του στην εφηβεία,να ζει άστεγος, αλκοολικός και μόνος στο περιθώριο στα ύστερα χρόνια της ζωής του. Σίγουρα αυτά τα χαρακτηριστικά τραβάνε ένα νεανικό κοινό,άλλωστε όλοι μας μάθαμε για τον Bukowski στην εφηβεία μας.Ο ίδιος έζησε τη ζωή του  με το δικό του τρόπο.

             To απόσπασμα που θα ακολουθήσει προέρχεται από το ποίημα του ΟΙ ΔΕΙΝΟΣΑΥΡΟΙ, ΕΜΕΙΣ  και είναι χαρακτηριστικό της ρεαλιστικής ποίησης του.

Γεννημένοι έτσι
να είμαστε έτσι
καθώς τα ασβεστωμένα πρόσωπα χαμογελούν
καθώς ο κ.Θάνατος γελά
καθώς οι ανελκυστήρες κόβονται
καθώς τα πολιτικά τοπία διαλύονται
καθώς το αγόρι στο σούπερ μάρκετ έχει πτυχίο πανεπιστημίου
καθώς τα μολυσμένα ψάρια ξεστομίζουν τις μολυσμένες τους
καθώς ο ήλιος κρύβεται
          Το άρθρο θα ολοκληρωθεί με την πιο αγαπημένη μου φράση από τον θρυλικό Bukowski,"Αν έχεις χάσει την ψυχή σου και το ξέρεις, τότε έχει μείνει λίγη ακόμα ψυχή για να χάσεις."

Βικτώρια Γκουντώνη

               

Welcome back to 90's

  Μετά την δεκαετία της υπερβολής στον χώρο της μόδας κατά το 1980 όπου  επιφέρονται στο προσκήνιο οι βάτες, κοφτές γεωμετρικές γραμμές, φούστες τύπου lambada, τουτού, μίνι φούστες, κολάν, τεράστια φαρδιά t-shirts, ξεβαμμένα τζιν, σκισμένα τζιν, μπουφάν τζιν, κοντά jackets, φαρδιά τεράστια μπουφάν, τοπ από δίχτυ, τοπ και φορέματα με τον ένα ώμο έξω, φαρδιές παντελόνες, αθλητικές φόρμες και αθλητικά κορμάκια έρχεται η δεκαετία του ‘90 για ν’ ανατρέψει την στυλιστική σκηνή. Τα 90’s εισέρχονται δυναμικά με σκοπό να αλλάξουν την πορεία της βιομηχανίας της μόδας και ν’ αφήσουν το στίγμα τους σε αυτήν. Έτσι υποδεχόμαστε στα πλαίσια αυτά  την απλότητα. Η σιλουέτα ελευθερώνεται και δεν μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει ένα συγκεκριμένο στυλ. Νέοι σχεδιαστές κάνουν την εμφάνιση τους με την Βρετανία να κατέχει τα πρωτεία στην ανάδειξη δημιουργικών ανθρώπων ενώ η χρήση της σιλικόνης από τους πλαστικούς χειρουργούς έχει βαρέσει κόκκινο. Ο John Galliano, ο Alexander McQueen και η Stella McCartney είναι το νέο αίμα. Ο Tom Ford αναλαμβάνει τον οίκο Gucci και τον απογειώνει, οι οίκοι Prada, D&G, Blumarine καθιερώνονται στο στερέωμα της μόδα καθώς επίσης η Kate Moss αποτελεί αναμφισβήτητα το πρόσωπο της δεκαετίας.

            Μετά από 15 σχεδόν χρονιά, ξαναγυρνάμε στο παρελθόν και συγκεκριμένα στην δεκαετία του ‘90 αφού η μόδα κάνει κύκλους και πισωγυρίσματα. Στους δρόμους συναντούμε και πάλι σορτς, σαλοπέτες, μπουφάν και παντελόνια ψηλόμεσα, όλα σε τζιν ύφανση, σήμα κατατεθέν για την δεκαετία, τα οποία συνδυάζονται με oversized σακάκια και πουλόβερ καθώς και crop tops. Ωστόσο δεν λείπουν τα printed harem παντελόνια, τα κάπρι και τα ψυχεδελικά σχέδια, όπως επίσης και τα φαντασμαγορικά κολάν που πάνε σετάκι με sporty t-shirts. Κυριαρχούν οι skaters φούστες, τα mini pastel φορέματα και τα σακίδια στην πλάτη ενώ το σύνολο ολοκληρώνεται άλλοτε με metallic παπούτσια και άλλοτε με χοντροκομμένους πάτους, ανδρόγυνο ύφος ή ακόμα και λουστρίν υπόδηση. Τα μαλλιά κοσμούνται διαρκώς με μπαντάνες, κορδέλες και εντυπωσιακές στέκες και τα βλέμματα προσελκύονται από τα πολύχρωμα και ογκώδη κοσμήματα, καθώς και το ασυνήθιστα έντονο μακιγιάζ με lip sticks σε καφέ και γήινες αποχρώσεις και μάτια τονισμένα με τις τότε πολύχρωμες, κιτς σκιές.

            Η pop κουλτούρα συνεχίζει να εξελίσσεται και να σκοράρει με εκατομμύρια χτυπήματα στο youtube και να εισβάλλει σε κομμάτια τα οποία χαρακτηρίζονται από pop-rock, dream pop, synthpop, indie pop, teen-pop, psychedelic pop and dance-pop στοιχεία. Ευτυχώς για όλους μας, το είδος αυτό δεν ηγεμονεύει στη μουσική σκηνή όπως συνέβη κατά την δεκαετία του 90’ με συγκροτήματα όπως οι θρυλικοί για τότε Βackstreet Βoys, N’ Sync, Spice Girls. Δεν ήταν λίγοι και οι  καλλιτέχνες όπως οι Britney Spears, Kylie Minogue, Madonna, M. Jackson, Justin Timperlake κ.α τους οποίους αποθέωναν τα πλήθη στο πλαίσιο υπερθεαμάτων και τεράστιων παραγωγών που διεξάγονταν με την εγγυημένη ανά τα χρόνια συνταγή της επιτυχίας τους: υπερμεγέθη χορευτικά σύνολα, ποικιλόμορφα φωνητικά και δυσβάσταχτα φωτορρυθμικά εφέ. Για τους ‘’pop haters’’, η δεκαετία του ‘90 δεν ήταν ο λόγος να τελειώσουν την ζωή τους αφού τα πραγματικά μουσικά θαύματα ήταν αδιανόητα και εκθαμβωτικά, με θρύλους της ροκ να πρωταγωνιστούν σε αυτά. Η δεκαετία αυτή σημάδεψε την ιστορία της rock κουλτούρας με ευρηματικούς και  ταλαντούχους καλλιτέχνες όπως Lenny Kravitz, Pearl Jam, RHCPeppers, Nirvana, Nick Cave & The Bad, U2, Guns n’ Roses, Eric Clapton, Rage Against The Machine, Prince, Radiohead…

            Η δεκαετία του ‘90 υπήρξε εξίσου ενδιαφέρουσα και για τον κινηματογράφο αφού δεν ήταν λίγες οι ταινίες που αποτέλεσαν σταθμό στην μνήμη των funs. Κάποιες από αυτές ήταν: Trainspotting, Requiem for a Dream, Star Wars, Reservoir Dogs, American History X, Titanic, Godfather, Adam’s Family, Pulp Fiction, Fight Club, American Beauty, Pretty Woman κτλ. Οι ταινίες αυτές έχουν μείνει διαχρονικές και αναλλοίωτες στο πέρασμα των χρόνων αφού οι κασέτες, τα  DVDs αλλά και τα downloads των sites μετράνε όλο και περισσότερα views.

            Μπορεί η δεκαετία του ‘90 να ήταν κάπως ιδιαίτερη και όχι απόλυτα συμβατή με όλα τα γούστα, ωστόσο όμως κάλυψε επαρκώς θα έλεγα τις εναλλακτικές πλευρές των μη υποστηρικτών της συγκεκριμένης εποχιακής φάσης. Στους τελευταίους εύχομαι με την σειρά μου καλό κουράγιο γιατί όπως ήδη γνωστοποιήσαμε…. “Welcome back to…90’s”.

Σαμσάκη Δήμητρα

Ta-boo!

   Από τα πιο πολυσυζητημένα θέματα στα τραπέζια της σημερινής νεολαίας κατά την «ιερή ώρα» του καφέ αποτελεί το ζήτημα των τατουάζ. Συχνά ακούς προβληματισμούς του τύπου σε ποιο σημείο να γίνει το τατουάζ, με τι περιεχόμενο και πότε να οριστεί η ημερομηνία για την πραγματοποίησή του. Αργότερα φυσικά κατά το καλοκαιράκι, βλέπεις μία λαοθάλασσα να ξεχύνεται στα beach bars, να ‘’μαζεύουν’’ ήλιο στις ξαπλώστρες και να ξεσκίζονται στις ρακέτες κοσμημένοι από πάνω μέχρι κάτω tattoos. Έτσι σου έρχεται απευθείας στο μυαλό τελείως αυθόρμητα και ασυνείδητα μία εικόνα που μοιάζει με γελοιογραφία σε μελλοντικό τεύχος του Αρκά, όπου  ζαρωμένοι και σταφιδιασμένοι άνθρωποι  ψάχνουν την αρχή, την μέση και το τέλος των tattoos πάνω στο σώμα τους.   

            Εκτιμώντας την πραγματικότητα, διαθέτοντας αράδες προβληματισμών και έπειτα από πολλές συζητήσεις με φίλους διερωτώμαι συνεχώς τι άραγε σημαίνει το τατουάζ για την σημερινή γενιά. Αποτελεί έστω και στο ελάχιστο ή τουλάχιστον για ένα μικρό ποσοστό ατόμων τρόπο έκφρασης ή είναι απλά μια μόδα που ήρθε και θα αντιπαρέλθει;  Και επιπλέον, είναι αποδεκτό από την σύγχρονη κοινωνία ή αντιμετωπίζεται όπως παλιότερα με επιφυλακτικότητα, απέχθεια ή ακόμα και με φόβο;

            Ξεκινώντας από την ιστορία των tattoos ως τέχνη και ερχόμενη σε επαφή με tattoo’s artists μπορούμε να διαπιστώσουμε και να κατανοήσουμε πολλές πτυχές του θέματος και των υποβεβλημένων ερωτήσεων. Αρχικά οι πρώτες ενδείξεις ύπαρξης της τέχνης των τατουάζ τοποθετείται το 10.000π.Χ. Κατά την αρχαιότητα το δέρμα τρυπιέται με βελόνες όπου χύνεται το χρώμα το οποίο συνήθως είναι μπλε ή μαύρο αλλά γίνεται συχνά και χρήση κάρβουνου. Τα τατουάζ λειτουργούν περισσότερο ως ένδειξη τιμωρίας, λατρείας κάποιου θεού ή μυθικού πλάσματος και διαθέτει μαγικές αλλά και ιατρικές λειτουργίες(θεραπεία αρθρίτιδας). Τα τατουάζ εκτελούνται συχνότερα πάνω στα δέρματα των αιχμάλωτων πολέμου και των δούλων. Στους πολιτισμούς της αρχαίας Ελλάδας και Ρώμης το τατουάζ έχει υποτιμητική σημασία, δεν εκλείπουν ωστόσο λαοί (Θράκες, Σκύθες) που τα θεωρούν απαραίτητα και σημάδι ευγένειας και θαυμασμού ενώ η απουσία τους συνδέεται άρρηκτα με την απουσία ταυτότητας, όπως επίσης είναι και δείκτης ταπεινής καταγωγής. Το 1700μ.Χ μετά από ένα ταξίδι του Captain James Cook το τατουάζ αναβιώνει και συνδέεται με άνδρες της θάλασσας και εξαπλώνεται σε θαλάσσιους λιμένες όλου του κόσμου καταφέρνοντας να κάνουν το τατουάζ σήμα κατατεθέν των ναυτικών. Κατά το 1870 επαναπροσδιορίζεται και πάλι η έννοια των tattoos αφού αποτελεί μόδα μεταξύ των μελών της ανώτερης τάξης. Πολύ αργότερα, από το 1970 και έκτοτε τα τατουάζ γίνονται μέρος της μόδας για τον δυτικό κόσμο και για τα δύο φύλα, σε κάθε οικονομική κάστα, εισβάλλουν στις πασαρέλες γνωστών οίκων, και σε fashion shows, με μία παρέκκλιση κατά την δεκαετία του 80’. Τώρα τα tattoos πρεσβεύονται κατά κύριο λόγο από την punk-rock μουσική σκηνή και κουλτούρα και εκπέμπουν την έννοια της παραβατικότητας, του αντικαθεστωτισμού, της αντισυμβατικότητας και αποτελεί εξ ολοκλήρου τρόπο έκφρασης και υποστήριξη μιας συγκεκριμένης ιδεολογίας.     

            Εύλογα κατανοούμε ότι το τατουάζ χρησιμοποιείται στο πέρασμα των χρόνων άλλοτε ως διακοσμητικό, άλλοτε ως φορές μηνυμάτων για το  άτομο και την θέση του στην κοινωνία και άλλοτε για ποινικούς και θρησκευτικούς λόγους. Οι έννοιες και οι συμβολισμοί μεταλλάσσονται διαρκώς προκειμένου να προσλάβουν τη σημασία που είναι απαραίτητη για κάθε ιστορική στιγμή. Με το πέρασμα των χρόνων και την ολοένα και μεγαλύτερη έξαρση των τατουάζ και της απεικόνισής τους σε συνεχώς μεγαλύτερο αριθμό σωμάτων μεταβάλλεται και ο τρόπος αντίληψης της κοινωνίας. Γίνεται πιο δεκτική και εξασκείται στο να επενδύει πάνω σε άτομα με πραγματικές δυνατότητες, αδιαφορώντας όλο και περισσότερο για την εικόνα που φέρουν.

                     Εφόσον το τατουάζ έχει δικαίως κερδίσει την θέση του στον χώρο της τέχνης και αποτελεί στοιχείο διαχρονικότητας, αφού μετράει χιλιάδες χρόνια ύπαρξης και δεν σηματοδοτεί απλά την άφιξη μιας νέας φάσης της μόδας στην σύγχρονη εποχή, ΑΠΟΦΥΓΕΤΕ την χάραξη τατουάζ τύπου …. “Where amazing happens” or “Everything happens for a reason” που είναι παράγωγα και συνεπαγόμενα αξεσουάρ μιας νέας swag or hipster τάσης. Ναι, είμαι κι’ εγώ λάτρης των tattoos υπό την πεποίθηση ότι αποτελούν μορφή τέχνης και έκφρασης της  προσωπικότητας. Άλλωστε όπως μάλλον θα ήθελαν να πουν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι «Παν tattooν άριστον!»

Σαμσάκη Δήμητρα